Maniacy z Dniepropetrowska: Igor Supruniuk i jego wspólnik

Dwaj przyjaciele z boiska i początek zbrodni

Historia Igora Supruniuka i Wiktora Sajenki to mroczny rozdział w kryminalnej kronice Ukrainy, który wstrząsnął opinią publiczną na przełomie czerwca i lipca 2007 roku. Dwóch dziewiętnastolatków z Dniepropetrowska, pozornie zwyczajnych przyjaciół z dzieciństwa, którzy razem grali w piłkę nożną, okazało się sprawcami serii bestialskich morderstw. Pochodzący z zamożnych rodzin, Supruniuk i Sajenko, mimo sprzyjających warunków życiowych, zaczęli stopniowo pogrążać się w mroku przemocy. Ich przyjaźń, zamiast być źródłem wsparcia, stała się fundamentem dla wspólnych, przerażających zbrodni. Wiek dojrzewania, który dla wielu wiąże się z poszukiwaniem własnej tożsamości i realizacją młodzieńczych marzeń, dla nich obrócił się w drogę ku całkowitemu zatraceniu.

Fascynacja faszyzmem i tortury zwierząt

Już od wczesnych lat nastoletnich, około 14. roku życia, Igor Supruniuk wykazywał niepokojącą fascynację ideologiami skrajnymi, w szczególności faszyzmem. Ta mroczna obsesja znajdowała odzwierciedlenie w jego zachowaniach, które stopniowo przybierały coraz bardziej sadystyczny charakter. Wspólnie z Wiktorem Sajenko, zaczął znęcać się nad zwierzętami, mordując je w okrutny sposób. Supruniuk, w akcie przerażającego rytuału, malował krwią niewinnych stworzeń faszystowskie symbole, co miało symbolizować jego ideologiczne przekonania i jednocześnie stanowić przygotowanie do popełniania jeszcze gorszych czynów. Celem tych bestialskich tortur było stopniowe wyzbycie się wszelkich zahamowań moralnych i psychicznych, które mogłyby powstrzymać ich przed mordowaniem ludzi. Obaj młodzi mężczyźni żywili również niepokojące marzenia o zostaniu płatnymi mordercami, co wskazuje na głęboko zakorzenione pragnienie władzy i kontroli nad życiem innych.

Zbrodnie i bestialskie morderstwa

Nagrania komórką: morderstwa i tortury

Jednym z najbardziej szokujących aspektów zbrodni popełnianych przez Igora Supruniuka i Wiktora Sajenkę było to, że część ze swoich makabrycznych czynów dokumentowali na nagraniach wideo za pomocą telefonów komórkowych. Te przerażające filmy, często określane mianem tzw. „snuff films”, stanowiły dla nich swoisty rodzaj trofeum i dowodu ich zbrodniczej działalności. Nagrania te nie tylko dokumentowały akty morderstwa, ale również okrutne tortury, zadawane ofiarom przed śmiercią. Jeden z tych filmów, wstrząsający dowód ludzkiej deprawacji, wyciekł do internetu, wywołując powszechne oburzenie i przerażenie. Te materiały wideo stały się kluczowymi dowodami w późniejszym procesie, ukazując bezprecedensowy poziom okrucieństwa sprawców.

Ofiary: bezbronni i niewinni

Sprawcy, działając z przerażającą premedytacją, często wybierali jako swoje ofiary osoby bezbronne i niezdolne do obrony. Wśród nich znajdowały się dzieci, osoby starsze, pijane lub niepełnosprawne. Wybierając najsłabszych, czuli się bezpieczniejsi i mogli bez przeszkód realizować swoje chore fantazje. Szczególnie wstrząsający był przypadek ciężarnej kobiety, której płód został wycięty z łona, co świadczy o tym, że ich okrucieństwo nie znało granic i nie oszczędzało nawet nienarodzonych dzieci. Łącznie, na przełomie czerwca i lipca 2007 roku, Igor Supruniuk i Wiktor Sajenko zamordowali 21 osób, stając się sprawcami jednej z najbrutalniejszych serii morderstw w historii Ukrainy.

Chodzenie na pogrzeby ofiar

W akcie skrajnej arogancji i psychopatycznego zachowania, Igor Supruniuk i Wiktor Sajenko nie tylko mordowali niewinnych ludzi, ale również chodzili na pogrzeby swoich ofiar. Tam, z przerażającą nonszalancją, pozowali do zdjęć na tle trumien i nagrobków, traktując te makabryczne wydarzenia jako swoistą formę rozrywki. To szokujące zachowanie doskonale ilustruje ich całkowity brak empatii i poczucia winy, a także głębokie zaburzenia psychiczne, które nimi kierowały. Ich obecność na ceremoniach pogrzebowych miała na celu nie tylko dalsze dręczenie bliskich ofiar, ale również demonstrowanie swojej bezkarności i poczucia wyższości.

Proces i wyroki

Sąd i dowody zbrodni

Proces Igora Supruniuka i Wiktora Sajenki był jednym z najgłośniejszych wydarzeń kryminalnych na Ukrainie. Sąd w Dniepropetrowsku stanął przed zadaniem rozstrzygnięcia sprawy, która wstrząsnęła całym krajem. Kluczowymi dowodami zbrodni okazały się nagrania wideo wykonane przez samych sprawców, zeznania świadków, a także przyznanie się do winy przez oskarżonych. Po aresztowaniu, Supruniuk i Sajenko początkowo przyznali się łącznie do 60 przypadków napadów, grabieży i morderstw, co sugeruje, że liczba ich ofiar mogła być znacznie większa niż oficjalnie zarzucana. Materiały dowodowe, w tym te zarejestrowane telefonem komórkowym, jednoznacznie wskazywały na ich winę i skalę popełnionych zbrodni.

Wyrok dożywotniego pozbawienia wolności dla Igora Supruniuka

11 lutego 2009 roku, po długotrwałym procesie, sąd wydał wyrok w sprawie „maniaków z Dniepropetrowska”. Igor Supruniuk i jego wspólnik, Wiktor Sajenko, zostali uznani za winnych popełnienia serii brutalnych morderstw. Za swoje czyny obaj otrzymali najsurowszą możliwą karę: dożywotnie pozbawienie wolności. Wyrok ten był odzwierciedleniem skali popełnionych zbrodni i okrucieństwa sprawców. Trzeci oskarżony w tej sprawie, Aleksander Hanża, który był powiązany z dwoma napadami z bronią, został skazany na 9 lat pozbawienia wolności.

Apelacja i jej oddalenie

Po ogłoszeniu wyroku, Igor Supruniuk i Wiktor Sajenko nie pogodzili się z decyzją sądu i złożyli apelację. Ich obrońcy próbowali podważyć zebrane dowody i kwestionować ustalenia sądu pierwszej instancji. Jednakże, Sąd Najwyższy Ukrainy w listopadzie 2009 roku oddalił apelację, potwierdzając tym samym pierwotny wyrok dożywotniego pozbawienia wolności dla obu mężczyzn. Decyzja ta oznaczała ostateczne zamknięcie drogi prawnej dla sprawców, którzy mieli odpokutować za swoje bestialskie czyny w więzieniu przez resztę swojego życia.

Dziedzictwo i naśladowcy

Historia Igora Supruniuka i Wiktora Sajenki, znana jako przypadek „maniaków z Dniepropetrowska”, pozostawiła po sobie głęboki ślad w świadomości społecznej. Choć sami sprawcy zostali skazani i odizolowani od społeczeństwa, ich zbrodnie stały się przestrogą i tematem licznych analiz psychologicznych i kryminologicznych. Mroczne dziedzictwo tej pary morderców budzi pytania o naturę zła, psychopatię i wpływ skrajnych ideologii na ludzkie zachowania. Choć oficjalnie nie ma potwierdzonych informacji o bezpośrednich naśladowcach, tego typu historie często inspirują osoby o podobnych skłonnościach, podsycając obawy przed powtórzeniem się podobnych tragedii. Przypadek ten podkreśla potrzebę monitorowania zachowań młodzieży, reagowania na przejawy przemocy wobec zwierząt oraz wczesnego wykrywania potencjalnych zagrożeń psychologicznych, aby zapobiec powstawaniu kolejnych seryjnych morderców.